Editorial

Sirkus

            Nagsimula na ang panahon ng pagbabagong anyo ng mga nangangarap “maglingkod” sa bayan. 

Opisyal nang nagbukas ang pinto ng komisyon sa pagtanggap ng mga Certificate of Candidacy o COC ng mga tatakbong kandidato noong ika-15 ng Enero taong kasalukuyan.  Sa kasalukuyan ay umaabot na sa mahigit tatlumpung kandidato sa pagkasenador ang nagfile ng kanilang COC at inaasahan pa ang mas maraming kandidato sa pagkasenador hanggang sa pagtatapos ng pagpasa ng kandidatura sa lunes, ika-12 ng Pebrero.  Samantalang ang mga lokal na opisyal at mga tatakbo sa pagkakongresita ay mayroon pa hanggang ika-29 ng Marso para magsumite ng kanilang COC.

At sa opisyal na pagsisimula ng pangngampanya ay masasaksihan muli ng bansa ang mga kabi-kabilang gimik ng mga kandidatong nagsasabing mayroon silang kakayahang maupo sa puwesto. 

Sa telebisyon ay mapapanuod na ang mga patalastas ukol sa nagawa at naipasang batas ng mga nangangarap umakyat sa Senado.  Nariyan din ang mga pagtukoy sa sarili bilang kandidatong galing sa subok na pangalan, mga patalastas ukol sa pagiging kapatid at kaibigan.  Sari-saring pagpapakilala na maaring patok sa marami at maaaring magtakda ng kahihinatnan ng ating bansa.

Hindi na bago ang lahat ng gimik na ating masasaksihan sa pag-usad ng panahon ng kampanya.  At sa pagsisimula ng panahong ito ay higit na takot ang madarama ng nakararaming mamamayan botante man o hindi. Ito ang panahong kilala ng bawat isa ang lahat ng tao sa lansangan, ito ang panahon na makakakain ng wasto ang lahat ng kumakalam na sikmura ni Juan Dela Cruz.  Ito ang panahon na hindi mabubura ang ngiti sa labi nina Senador at Senadora “to be” o ng mga nangangarap maglingko sa bayan.  At ang lahat ay magsasabing sila na nga ang hinihintay na kasagutan sa kahirapan ni Juan Dela Cruz.

Eleksyon na naman.  At sa panahon na muling malalagay sa mga kamay ng mamamayan ang kapalaran ng bawat kandidato, ay bida na muli sila sa paningin ng mga ito.  Nakalulungkot na ang panahong ito ay mangyayari lamang sa loob ng maikling panahon. 

Hindi ito ang una at huling pagkakaton na darating ang panahon ng eleksiyon, ngunit umaasa ang marami na sa pagpiling ito ay maging simula sana ng mas makabuluhang pagpili sa mga magsisilbi at uupo sa pwesto.  At sana sa panahong nakaluklok na sa magara at malamig na opisina sina “kuya”, “beterano” at “kakampi” ay maalala nilang isaalang-alang ang kalagayan at kinabukasan ng bawat Juan Dela Cruz sa lipunan.

Filling Gaps

Graceli Ramos – 5A

Hikahos

Sa tumitinding kahirapan sa bansa, para bang wala nang pag-asang makaangat pa ang kabuhayan ng bawat Pilipino, lalong lalo na ang mga dukha.

Karamihan sa mga programa ng kasalukuyang administrasyong ay palabas lamang, mga palpak na propaganda upang mapagtakpan ang bulok na sistema na umiiral sa bansa.

   Kamakailan lang ay inaprubahan ng komite ni Sen. Jinggoy Estrada sa Senado ang dagdag sahod na P125 para sa mga manggagaawa at ito ay ipinasa na sa kamay ng Malacanang upang maaprubahan at pirma  na lamang pangulo ang kailangan upang tuluyan na itong maisabatas. Maraming manggagawa ang natutuwa sa balitang ito dahil malaking tulong sa karagdagang badyet para sa kakarampot nilang kinikita.

   Ayon sa survey ang isang pamilya na mayroong miyembro ng limang katao ay kailangang kumikita ng P740 araw – araw upang maayos na makapamuhay, ito ang tinatawag nilang real cost of living, ngunit marami sa ating mga manggagawa ang hindi umaabot dito. Maging ang minimum ngang sahod na P350 ay hindi  rin naiibibigay ng tama.

   Sa kasalukuyan ang dagdag sahod umento na P125 ay nananatili pa ring nakabinbin at pinagdedebatehan sa pagitan ng mga kapitalista, mambabatas , at  manggagawa. Isang malungkot na katotohanan na mismong Malakanyang At ang (DOLE) Department of Labor and Employment Sec. na si Arturo D. Brion ang nagsasabing ito ay malabong maisakatuparan sapagkat maraming magsasarang kompanya at  magiging dahilan ito ng malawakang disempleyo.

   Hindi mo malaman kung saan lulugar ang ating  mga kabababayan sa  mga usaping katulad nito. Patuloy na naman ba tayong aasa at  maghihintay hanggang sa tuluyang maibasura ang pagsasabatas  ng dagdag sahod? Ito  nga ba ang tinatawag na realidad o talagang ang ating pamahalaan ay nakakiling lang sa mga kapitalistang patuloy na nagpapayaman samantalang lalong naghihikahos ang mga  maralita at pinapatay ang katawang  magtrabaho upang mabuhay ang pamilya at makaraos araw – araw.

   Sinasabing ang pamahalaan ay itinatag at ang mga nanunungkulan na nakaupo sa pwesto ay inihalal upang magsilbi sa ikagaganda at ikabubuti ng bayan, ngunit lumalabas na sila mismo ang naninikil at nanggigipit sa  mamamayan. Habang tumatagal patuloy tayong kinakain ng bulok na sistemang ito.

   Lagi na lang bang mauuwi sa isang katanungan ang bawat usapin at suliranin   nating mga Pilipino habang patuloy tayong ginagago ng mga ito? Kailan pa ba makikita ang magandang resulta mula sa mga opisyal na ito na walang ginawa kundi magdakdakan at pumorma sa harap ng  kamera?